Jeden z największych mistyków i nauczycieli XX wieku, Śri Ramana Mahariszi przekazywał, że jest tylko jedno pytanie warte zadania: Kim Jestem? Rekomendował zadawać je sobie nieustannie w medytacji, kontemplacji, refleksji.
I obserwować odpowiedzi. By znaleźć źródło w którym się rodzą. By pójść za ich śladami do tego źródła. W głąb siebie. Do najważniejszego rozpoznania.
W trakcie tego zapytania do siebie odkrywamy się ponownie. To lubię, tego nie. Takiego się lubię, takiego nie. Takich ludzi lubię, takich nie. Mamy w sobie wszystkie te energie, wszystkie smaki tęczy. Zarówno lubienia kogoś jak i nie lubienie tego samego kogoś. Myślenia w jakiś sposób jak i myślenia w inny sposób. To wszystko jest w nas. Łącznie z kochaniem siebie całego lub jakiegoś kawałka. Kochaniem świata lub jego kawałka. Nienawidzenia również. Wszystko jest w nas. Kwestia tego z czym się teraz utożsamiamy. Z fragmentem jakimś siebie? To ten fragment objawia się tym jak czuję, jak myślę, kogo lubię, kogo nie, jaki mam stosunek do siebie. Zmienię utożsamienie zmieni się to. Co pozostaje stale? Co jest poza utożsamianiem się? Poza każdym smakiem energii? Poza każdą myślą? Co Jest?
Np. jest w nas również energia szukająca atencji. Szukająca potwierdzenia siebie. Oparcia o coś. Bezpieczeństwa i ostatecznie miłości. Do pewnego momentu wierzymy, że to my jesteśmy tą energią. Dlatego też wspieramy ją swą UWAGĄ i POTWIERDZANIEM w poszukiwaniach tego czego szuka.. Aż się zorientujemy, że to my ATENCJĄ i POTWIERDZENIEM jesteśmy również w swej istocie. Wtedy ta energia w nas, poszukująca różnych rzeczy się z czasem uspokaja, bo ma źródło atencji i potwierdzania wewnątrz. W naszej istocie. Możemy ją nazwać Duszą, Wyższym Ja. To nie ważne. To. Poza myśleniem. Poza czuciem. Poza pragnieniami i lękami. Poza nadziejami i obawami. Poza brakiem i posiadaniem. Poza wszystkim. Jest.
“Szczęśliwość jest naszą naturą. Nie jest niczym złym pragnienie jej. Co jest nieprawidłowe to poszukiwanie jej na zewnątrz zamiast wewnątrz.”
― Sri Ramana Maharshi
Alasse 